Boş bir havuz mu, yoksa dolu bir havuz mu?

Yıllar içinde mimarlık algınız nasıl değişti?

Geçmişte "tutarlılık" diye adlandırdığım kavrama inanıyordum. Modernizmi anlamaya çalışmış ve ilk pratiklerini modernizmin öngörülerine dayanarak gerçekleştirmiş bir mimar olarak söz ettiğim şey, aslında insanı daha garantili bir alan içinde var eden bir "tutarlılık" meselesiydi.

Fakat artık bunu aynı şekilde göremiyorum. Sadece açık olmak lazım, diyorum. Elbette her şeye tamam demek anlamına gelmiyor bu söylediğim. Başka türlü bir bakış açısını gördüğünüz zaman kendinizi tariflemeniz çok daha da anlamlı oluyor. Yani benimle hemfikir bir müşteri ile çalışırken hiç düşünmeden iş yapıyorum, çünkü anlaşıyoruz. Düşünecek, fazla tartışacak bir şey yok ortada, zaten bildiğiniz bir alanda eski gramerler tekrar ediyor. Fakat sizin gibi düşünmeyen biri sizden iş talep ettiği zaman durup şimdi ne yapacağım diye soruyorsunuz kendinize. Eskiden bu tip durumlarda alanı başkalarına bırakırdım. Benim için doğru bildiğim şeyi yapmak tutarlılıktı ve hep aynı tür işverenlerim oluyordu. Fakat bu sizi dar bir etkinlik alanına, tek düze işlere ve yaptığınız işlerden sıkılmaya götürüyor. Şimdi ise yapabileceğime inandığım şeyin peşinden koşmanın tutarlılık olduğunu düşünüyorum. Bunu son yıllarda anladım.

Eskiden boşu boşuna zihnimi kirletmemek gerektiğini düşünüyordum, temiz kalayım istiyordum. Şimdi ise her algıladığım şeyin benim dağarcığımın içine girmek zorunda olmaması özgürlüğünü yaşıyorum. Açık duruyorum, seçmek ya da seçmemek bana ait. Bir de seçmek deyince hoşuma giden bir örnekleme var:

Seçmek eylemi kimi insanlar için kalabalık bir havuzun içinden seçim yapmayı çağrıştırıyor, kimileri ise boş bir havuz düşünüyor ve onu doldurmak için dışarıdan seçtiklerini alıyor havuzun içine. Bence bu iki ayrı dünya algısına karşılık geliyor.

Siz seçmek deyince neyi algılıyorsunuz peki?

Bu da değişti benim için. Eskiden boş bir havuzu algılardım.