"İnsanlar tiyatroda olma hissini unutmak istiyor"

Moda Sahnesi'ndeki işvereninizle tanışıklığınız neredendi?

BK: İlksen (Başarır) ve Mert (Fırat) eski arkadaşlarım. Yaptığımız işleri takip ediyorlardı. Biz de onları… Moda Sahnesi 12 ortaklı bir oluşum ve hepsinin mimar tanıdıkları var. Bizden önce bir mimar arkadaşları ile çalışmaya başlamışlardı. Bizimle de görüştüler. Diğer ekip daha ekonomik geldiği için onları seçmişler. Sonra o ekiple olmayınca bir şekilde bizimle anlaştılar. Şu anda bayağı aile gibiyiz.

Gİ: Canımız sıkıldığı zaman gidiyoruz. Komşuya inmek gibi bir şey…

Peki siz nasıl tiyatro izleyicilerisiniz?

BK: Ben o ekibin çoğu oyununu izlemiştim zaten. Bütün tiyatroları izlediğimi söyleyemem ama İstanbul'daki birkaç tiyatroyu takip ediyorum. 

 

Düzenli tiyatro izleyicisinin o mekâna bakışı daha farklıdır diye düşünüyorum...

BK: İnsanların tiyatroya bakış açısı çok ilginç. Öte yandan şu an tiyatro da çok değişiyor. Yeni oyunları da mutlaka görmek lazım.

Gİ: Bir de son dönemde konuştuğum insanların sıkça dile getirdiği bir şey var, tiyatrodayken tiyatroda olduğunu unutma hissi istiyorlar. Bu doğru mu değil mi, tartışılır. Tiyatroda oynayan kimdir diye bir tartışma vardır; oyuncu mu, izleyici mi? Onu sanki oyun değilmiş gibi izlemeye çalışmak... O noktada bir problem var bence ya da o bir soru işareti yalnızca…

O performansla kurduğumuz ilişkiye dair bir soru işareti...

BK: Moda Sahnesi'nde de bu ilişki sorgulanıyor. Tabii ilk oyunlarında mekânı, o sorgulamaları yapacak kadar verimli kullanamadılar çünkü şantiyenin içinde prova almak zorunda kaldılar. Bu onlar için de bizim için de zordu. Bir taraftan toz duman, diğer taraftan matkap sesi, hilti sesi...

Gİ: Mert ile Volkan merdivenin altında prova alıyorlardı.

BK: Yeni oyunlarında denemek istedikleri şeyleri başından beri biliyoruz. O yüzden o mekan her anlamda o kadar esnek. Perdeleri olmayan bir salon. Bu bile bir söylem aslında. Oyuncu aralar da dahil salondan hiç çıkmıyor. Bu durum insanları biraz geriyor, bu da güzel bir şey…